Karadeniz’de ahşap bir evin penceresindeyim.
Bir dışarıya, birde pencere kenarındaki çiçeklere bakıyorum.
Yollarına dikmişim gözlerimi, belki bir adımlık daha yol açarsın bana diye.
Çiçekleri suluyorum işte,
Belki acırlar da senin kokunu yollarlar kıyılarından ciğerlerime diye.
Hatırlıyor musun adımlarımı sonlandırdığın,
Beni benden çaldığın,
Kendini kalbimle beraber söküp aldığın yer neresi?
Beni bıraktığın yer iki adımlık,
Sanki sen bir uçurum, sana bir adım daha atmaya kalksam,
Sonsuz karanlığa çekiceksin beni,
Ama sen yine aydınlığı görüceksin tepeden.
Sanki sonsuz bir denizsin,
Ama beni ne boğuyorsun,
Ne de herhangi bir kıyıya vurmama izin veriyorsun.
Dönüp dolaşıyorum damlalarında.
Uçmaya devam ediyorum uçurumlarında.
Sahi, hiç mi sızlamaz vicdanın,
Beni hatırladığında ?
Unutmuşum,
Hatırında yer var mıydı bana ?
Burak Karaçam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder