Hani bir laf var ya :
"Kadın gökyüzü, adam deniz."
Ben sana gökyüzüm derdim.
Gökyüzü damla damla düşer denize.
Sende ruhuma damla damla düştün işte.
Ben boğuluyorken kendimde,
Sen açardın derinlerimde çiçek niyetine.
Belki damlaya damlaya benden çok varsındır kendimde,
Bir puzzle misali tamamladın eksik ne yanım varsa bendimde.
Gök misali yüzünü en diplere sakladım,
Önce suretin beliriverdi kalbimin en nadide köşesinde,
Sonra gözlerin geldi, gülen gözlerin, oturdu gözlerimin pencerelerindeki çiçeklerin yerine.
Taze kokunla doydum,
O eşsiz ses tonunu duydum,
Hiçbir şeye gerek duymadan kendimden geçmeme yetecek o güzelliğine şahit oldum.
Sende şahit ol böyle her zerrene kurban olacak kadar aşkla gören, bakan, aşkla tutan kalbime.
Bulutların seni göstersin bana gökyüzüm, gök yüzlüm,
Ben de sana her bir damlamdan aşkla bakayım.
Gül bana bulutlarından,
Gülüşüne kurban olayım.
Burak Karaçam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder